Wojna płci dotyczy nie tylko spraw zawodowych, ale również modowych. Dziś w nieco krzywym zwierciadle obnażymy wszystko to, co może się zdarzyć, gdy ona lubi wydawać, a on „chomikować”. Charakterystyka kobiety, miłośniczki mody Kobieta, która kocha modę, kocha też wydawać pieniądze. Lubi podążać za aktualnymi trendami, niezależnie od sytuacji chce prezentować się dobrze. Jest też skora do poświeceń, potrafi wyjść w bardzo wysokich szpilkach, tylko dlatego, że idealnie wyglądają w zestawieniu z sukienką. Do tego może przez cały dzień nosić niewygodne ubrania, wszak estetyk jest na pierwszym miejscu. Wyznaje też zasadę, że torebek i butów nigdy za wiele. Z utęsknieniem oczekuje na wypłatę, by móc zrobić zakupy. Jest w stanie także wziąć debet na koncie, bo znalazła rzecz, którą po prostu musi mieć. Ponadto wyznaje jeszcze jedną zasadę, która brzmi: nawet jak mnie nie stać, to mnie stać. Lubi ukrywać zakupy przed partnerem, a przed koleżankami się chwali. W rozmowie z partnerem obniża ceny, a gdy jej tajemnica wychodzi na jaw, broni się i wygaduje partnerowi to, co złego zrobił i co powiedział, nawet jak było to wiele lat temu, gdy oboje jeszcze chodzili do szkoły podstawowej. Choć uznaje się za romantyczkę, to nie zadowala się bukietem kwiatów. Uwielbia też zabierać partnera na zakupy, a potem twierdzi, że zapomniała portfela. Charakterystyka dusigrosza Mężczyzna typu dusigrosz nie jest lubiany przez kobiety, choć na początku skrzętnie ukrywa cechę przesadnej oszczędności. Gdy spotyka się z kobietą rozpieszcza ją, kupuje drogie upominki i zabiera do ekskluzywnych restauracji. Ale gdy jego związek jest już ugruntowany jego zachowanie zmienia się o 180 stopni. Wtedy też zaczyna marudzić przy każdym wydawaniu pieniędzy. Denerwuje się, że bilety parkingowe są drogie, a ceny w sklepie wysokie. Wychodzi też za założenia, że każda torba damska jest taka sama, a więc nie ma sensu by jego partnerka kupowała nową. Nie lubi chodzić na zakupy i zawsze tego unika, do tego stopnia, że potrafi symulować bóle tylko po to, aby zostać w domu. Każde wyjście do restauracji poprzedzone jest objadaniem się kanapkami, tylko po to, aby mniej zapłacić. W restauracji głośno komentuje ceny i tym zawstydza partnerkę. Gdy ta robi zakupy, to wygłasza długie kazania i pogadanki o wartości pieniądza, a także konieczności oszczędności. Gdy lubiąca wydawać kobieta spotka skąpigrosza… czy taki związek ma prawo się udać Bądźmy szczerzy, każdy na początku związku poniekąd udaje kogoś kim nie jest, wszak zaprezentowanie się z dobrej strony ma największe znaczenie. Ale potem, gdy motylki z brzucha już odlatują, pokazuje się swoje prawdziwe twarze i wtedy też wychodzi, że ona lubi wydawać, a on chomikować. Wtedy też dochodzi to wojny płci, ale w materialnym znaczeniu. A kto z nie wyjdzie zwycięzcą? Oczywiście zwycięzcy nie ma, chyba, że jedna strona przekona do swojego zdania drugą stronę. Ale to nie jest łatwe. Zatem trzeba liczyć się z kłótniami, cichymi dniami, głośnymi dniami i nerwami. Wtedy wojna charakterów wchodzi na wyższy poziom, bo ciężko się tak ciągle kłócić, a jednak bez siebie takie osoby nie wyobrażają sobie życia. A rozwiązaniem jest… W idealnym świecie rozwiązanie byłoby na wyciągnięcie ręki, ale tak nie jest. Dlatego trzeba iść na kompromisy i tutaj najlepiej zaakceptować swoje wady. A ja to zrobić? To proste, a więc facet udaje, że nie zauważa zakupów, nawet kolejnych toreb damskich, a kobieta udaje, że marudzenie z powodu cen jej nie przeszkadza. Jest jeszcze inne rozwiązanie, czyli dzielenie wydatków na pół. Każdy zarabia na siebie i ze swoimi pieniędzmi robi co chce, z kolei na rachunki składają się obie strony. Taki układ często ma wiele par z Francji, ale i Hiszpanii, choć u nas jest też coraz częstszy. Problem pojawia się, gdy kobieta po ciąży nie może wrócić do pracy, wtedy też okazuje się, że jest zależna od dusigrosza, który będzie jej wydzielał pieniądze. A na to nie można się zgadzać. Jeżeli po ciąży kobieta nie może wrócić do pracy, a zajmuje się domem, to ma równe prawa do wydawania pieniędzy. Niezależność finansowa jest we współczesnym świecie bardzo ważne. Jasne, że nikt nie ma prawa Wam dyktować co macie robić, ale jednak zawsze pamiętajcie, że przeginanie w jedną, jak i drugą stronę jest złe.Albo jak twój ojciec, zarabiający dużo pieniędzy tylko po to, by być w długach, aż po same uszy, mając nadzieję, że więcej pieniędzy rozwiąże jego problem. Jeżeli to jest to, czego chcesz, powrócę do naszej pierwotnej umowy dziesięciu centów za godzinę. Własny biznes, inwestycje, kariera menedżera i podbój internetu – każdy z tych pomysłów na życie może przynieść duże pieniądze. Ale ścieżka do fortuny powinna odpowiadać naszemu charakterowi i umiejętnościom. Bill Gates i Steve Jobs zbudowali technologiczne imperia od zera, Warren Buffet do pieniędzy doszedł dzięki inwestycyjnemu zmysłowi, a Jack Welch zarobił krocie jako menedżer, wynosząc na szczyt General Electric. Wzorców do naśladowania nie brakuje, niezależnie od tego, jak chcielibyśmy kształtować swoją karierę. Każda z dróg niesie ze sobą szanse i ryzyka, ograniczenia i przywileje. Nim ruszymy w drogę do fortuny, warto poznać jak najwięcej z nich. Filozofia pieniądza Na topowych miejscach rankingów najbogatszych przeważają ludzie, którzy do pieniędzy doszli, budując własne firmy. Mówisz: bogactwo, myślisz: własny biznes? Być może w krajach o ewangelickich tradycjach i o dłuższej historii rynkowej, ale nie nad Wisłą. Polacy, owszem, do zakładania własnych firm się palą – z sondaży wynika, że uruchomienie swojego interesu przynajmniej raz w życiu poważnie rozważało 70 proc. z nas. Ale wśród motywów rzadko wymieniamy marzenia o bogactwie. Przeważnie zależy nam na elastycznych godzinach pracy, dodatkowym źródle zarobku albo możliwości „bycia swoim własnym szefem”. To błąd. Zwłaszcza że piątego roku życia doczeka tylko jedna na trzy firmy. Bez odpowiedniej motywacji biznesu prowadzić się nie da. Doświadczeni przedsiębiorcy powtarzają niczym mantrę tę myśl: tylko stawiając sobie cele dalekosiężne, jesteśmy w stanie osiągnąć wielkie rzeczy. Zasada jest prosta: jeśli snujemy wielkie plany, to dążąc do ich realizacji, będziemy siłą rzeczy zdobywać pomniejsze cele. Abraham Lincoln powiedział, że fakt osiągania wielkich sukcesów przez jednych jest najlepszym dowodem na to, że wszyscy inni też mogą je osiągać. To przekonanie odbija się echem w wypowiedziach współczesnych ludzi wielkiego biznesu – również polskiego. „W biznesie nie ma punktu, do którego mógłbym dojść i powiedzieć sobie dosyć” – stwierdził w jednym z wywiadów Michał Sołowow, właściciel spółek Cersanit i Rovese. Człowiek, którego majątek sięga blisko 7 mld zł i który już dawno mógłby przejść na emeryturę, oddając się swojej motoryzacyjnej pasji, wciąż jest w grze i ani myśli schodzić z rynkowej sceny. Naprawdę trudno myśleć, że do działania napędzają go finanse. Na pewnym etapie wpływy na konto przestają być celem, zwłaszcza gdy ma się więcej pieniędzy, niż można wydać przez całe życie. Bill Gates zapowiedział niedawno, że swoją fortunę przekaże w spadku na cele charytatywne, a swoim dzieciom pozostawi niezbędne minimum. Tłumaczył przy tym, że nie chce ich pozbawiać radości tworzenia. „Muszą nabrać przekonania, że ich własna praca ma sens i jest ważna” – mówił. Choć majątki Sołowowa i Gatesa trudno porównywać, to jednak obaj przedsiębiorcy mają wiele wspólnego. W tym najważniejsze – swoje biznesy zbudowali do zera. Gates wyleciał z Harvardu i spróbował swoich sił jako niezależny informatyk. Sołowow zaczynał, naprawiając samochody w Niemczech, a za zarobione tam pieniądze założył w Polsce firmę budowlaną. Do dziś uważa, że prawdziwy biznes to taki, który tworzy się od podstaw własną pracą i inwencją. – Nie taki, który nie powstał na zasadzie: „szybko kupił, szybko sprzedał” albo „wykorzystał koncesję” – mówił niedawno w jednym z wywiadów. Czyżby nutka pogardy? Miss na swoim Przeważająca część współczesnych gigantów biznesu budowała swoje biznesy na fali gospodarczych zmian przełomu lat 80. i 90. Wśród ówczesnych przedsiębiorców nie zabrakło też celebrytów, dla których trampoliną do biznesu okazała się popularność zdobyta w zupełnie innych sferach. Tak było z Anetą Kręglicką, która w 1989 roku wstąpiła na tron światowej królowej piękności. A niewiele brakowało, by polska Miss World nigdy nie spróbowała sił na swoim i pozostała na drodze do kariery modelki. Po wyborach miss miała już „dogadaną” pracę w Stanach jako modelka. Czekając, aż firma przygotuje dokumenty wymagane do zatrudnienia, wróciła do Polski. Jak się okazało – na kilka długich miesięcy, podczas których postanowiła powołać fundację promującą zdrowy tryb życia wśród młodzieży. Działalność przyciągnęła firmy, które potrzebowały obsługi reklamowo-promocyjnej. Tak Kręglicka zaczęła budować markę w oparciu o swoją rozpoznawalność. Szybko okazało się, że do pracy modelki nie wróci. Rynek reklamowy rozwijał się prężnie, co wymagało zaangażowania się w pracę i długie przesiadywanie w biurze. – To była praca od rana do wieczora, po kilkanaście godzin dziennie. Rynek reklamy w Polsce właśnie się tworzył. Wszyscy uczyliśmy się na swoich błędach, niejednokrotnie walcząc o kontrakty z firmami zagranicznymi prowadzonymi przez ekspertów. Przez długie lata poświęcałam pracy 90 proc. swojego czasu. Jeździliśmy po całym kraju, proponując kolejnym firmom przygotowanie kampanii reklamowych, wygrywaliśmy przetargi i pozyskiwaliśmy nowych klientów – wspomina dziś tamte czasy. Z upływem lat biznes Kręglickiej zmieniał oblicze. Dziś była miss jest współwłaścicielką studia filmowego St. Lazare, a w sporadycznych wywiadach dla prasy odcina się od show-biznesu. Ale ten wciąż ją ceni. W 2010 roku jej honorarium za udział w kampanii reklamowej było szacowane na ponad 370 tys. zł. Żyłka spekulanta Nawet jeśli przedsiębiorcy z krwi i kości z przymrużeniem oka traktują udziałowców nastawionych na handel udziałami, to nie zmienia to faktu, że ci drudzy mają silną reprezentację w gronie najbogatszych. Wielu z tych, którzy na pewnym etapie przestali koncentrować się na własnych przedsięwzięciach, a zgromadzonym kapitałem postanowili zasilić cudze inicjatywy biznesowe, jest dzisiaj w czołówce. Archetypem takiego inwestorskiego podejścia do pomnażania pieniędzy jest słynny „Czarodziej z Omaha”, Warren Buffet – drugi na liście najbogatszych Amerykanów, dysponujący majątkiem w wysokości ponad 73 mld dolarów. 84-letni dziś przedsiębiorca zaczynał karierę od roznoszenia gazet. Już jako nastoletni chłopak robił jednak wszystko, by to pieniądze pracowały dla niego, a nie odwrotnie. W wieku 11 lat kupił swoje pierwsze akcje – były to trzy walory spółki Coca-Cola. Przyszłość miała pokazać, że to właśnie inwestorski zmysł zawiedzie Buffeta na biznesowe szczyty. Amerykanin zaczął skupować akcje spółek, co do których miał przekonanie, że są niedoszacowane przez rynek – i w konsekwencji muszą podrożeć. Jednym z jego pierwszych i najbardziej spektakularnych „typów” była upadająca manufaktura tekstylna Berkshire Hathaway. Buffet skupował jej akcje na początku lat 60. po średniej cenie niecałych 15 dolarów. Dziś wartość waloru przekracza... 200 tys. dolarów, a spółka już dawno odeszła od swojego pierwotnego biznesu, przekształcając się w holding ubezpieczeniowy. Warren Buffet ma na koncie znacznie więcej sukcesów. Przez lata wypracował szereg własnych zasad inwestycyjnych, którymi kieruje się za każdym razem, gdy rozważa nabycie pakietu w kolejnej firmie. Przede wszystkim jego poczynania inwestycyjne charakteryzuje spora doza konserwatyzmu. Jego naczelna reguła brzmi: „jeśli ktoś obiecuje ci szybkie zyski, odpowiedz szybkim: nie”. Filozofia Buffeta to przeciwieństwo spekulacji, czyli gwałtownych transakcji opartych na analizie technicznej i pogłoskach rynkowych. Udziały w firmach kupuje zawsze z myślą o długim horyzoncie czasowym i tylko wtedy, gdy jest przekonany o tym, że dany biznes ma przed sobą przyszłość. W tym celu uważnie bada kondycję firmy, branżę, w której działa, i upewnia się, czy obecny zarząd ma wystarczająco energii, by powiększać wartość biznesu. Dopiero na tej podstawie podejmuje decyzję. A gdy już kupi – z zimną krwią cierpliwie czeka. „Gry wygrywają gracze, którzy koncentrują się na boisku, a nie na tablicy wyników. Jeśli jesteś w stanie wytrzymać bez sprawdzania kursów akcji w soboty i niedziele, to spróbuj robić to samo w tygodniu” – radzi Buffet. Przestrzega też przed sugerowaniem się cudzymi analizami rynkowymi i podążaniem za tłumem. „Trzymaj, gdy inni sprzedają” – to kolejna z jego reguł. „Wykorzystaj owczy pęd tłumu do tego, by zarabiać. Ale zawsze znaj obecną i przyszłą wartość firmy, której akcje kupujesz” – mówi doświadczony inwestor. Gracze po cichaczu Na polskim rynku podobnie konserwatywne podejście do inwestowania ma Roman Karkosik. Unikający rozgłosu inwestor i jego dyskretny styl działania potwierdzają tezę, że pieniądze nie lubią zgiełku. Karkosik zaczynał od prowadzenia własnego baru, próbował też swoich sił w handlu. Jednak do prawdziwych pieniędzy przybliżyły go dopiero decyzje inwestycyjne, jakie podjął na początku lat 90. Podobnie jak Buffet, postawił na spółki będące w odwrocie, których giełdowa wycena zapowiadała rychły upadek. Flagowym przykładem taktyki Karkosika do dziś pozostają jego transakcje na akcjach Boryszewa – sochaczewskiej spółki produkującej płyny do chłodnic. Przedsiębiorca rozpoczął ich skupowanie w momencie, gdy cena akcji spadła do 15-20 gr, czyli jedną czwartą ceny emisyjnej. Robił to po cichu, ale konsekwentnie. Gdy rynek obiegła wiadomość, że spółka ma nowego inwestora, ceny akcji wystrzeliły. Pół dekady później ich wartość sięgnęła 187 zł – tysiąc razy więcej, niż gdy Karkosik rozpoczął swoją „operację”. Ta i podobne zagrywki przyniosły inwestorowi z Kujaw fortunę wartą blisko 2,5 mld zł, dzięki której trafił do pierwszej dziesiątki najbogatszych Polaków. Czy jego sukcesy da się powtórzyć? Z pewnością do realizacji takich działań potrzebna jest charyzma wytrawnego inwestora. Obserwatorzy twierdzą, że Karkosik od pewnego momentu płynął już na fali swoich dokonań. Pierwsze udane transakcje spowodowały, że drobni inwestorzy rzucali się na wszelkie akcje, jakich dotknął się właściciel Narodowego Funduszu Inwestycyjnego Krezus. To dzięki temu udało mu się dźwignąć z martwych spółkę Garbarnia Brzeg, dziś znaną pod nazwą Alchemia. Nawet jeśli dziś Karkosik odcina kupony od swoich wcześniejszych dokonań i zdobytej renomy, to jednak jej wypracowanie wymagało podejmowania odważnych decyzji i uporu w realizowaniu planów. Cóż, znów kłaniają się Buffetowskie cnoty. W inwestowaniu nic na hurra. Milioner na etacie Fakt, że wśród najbogatszych tego świata dominują przedsiębiorcy i inwestorzy, nie oznacza, że drzwi do bogactwa zamknięte są dla tych, którzy mimo sporych umiejętności i wiedzy nie chcą lub nie potrafią podjąć ryzyka prowadzenia własnego biznesu. Najemni menedżerowie i eksperci, którzy mimo wysokich stanowisk pozostają de facto etatowcami, też mogą zarabiać krocie. Potwierdza to ranking najlepiej zarabiających prezesów spółek Skarbu Państwa, przygotowywany przez portal Lider zestawienia, kierujący PZU Andrzej Klesyk, otrzymał łączne wynagrodzenie w wysokości 3,76 mln zł. Miesięcznie daje to – 313 tys. zł, dziennie – 14 tys. zł. Drugi w rankingu – Jacek Krawiec z PKN Orlen, miał nieco skromniejsze wpływy na konto. Ale i tak zarobiona w rok kwota 3,1 mln zł musi robić wrażenie. Milionerami są też zarządzający PKO BP Zbigniew Jagiełło (2,12 mln zł), Herbert Wirth z KGHM (2 mln zł) i Dariusz Lubera z Tauronu (1,9 mln zł). Wynagrodzenia szefów spółek państwowych nie różnią się specjalnie od tych, jakie pobierają prezesi prywatnych firm notowanych na indeksie WIG20. Zarobili oni średnio 1,5 mln zł. Najlepiej płacono w branży mediowej i bankowej. Z topowymi menedżerami jest, niestety, podobnie jak z największymi przedsiębiorcami – wstąpienie do ich „klubu” to przywilej nielicznych. Wykształcenie i doświadczenie często nie wystarczą, by wznieść się na menedżerskie wyżyny. A przeciętni „zarządcy” wyższego szczebla o milionach raczej marzyć nie mogą. Średnie wynagrodzenie kadry menedżerskiej z korporacyjnej góry sięga niecałych 16 tys. zł. To kokosy w porównaniu ze średnią krajową w sektorze przedsiębiorstw na poziomie 3,8 tys. zł, ale do bogactwa daleko. Co zrobić, by wejść na ścieżkę kariery prowadzącą wprost do gabinetu prezesa-krezusa? Podobnie jak w biznesie, w karierze korporacyjnej wiele zależy od umiejętności wykorzystania nadarzających się szans. Z pewnością jednak warto zacząć ją projektować odpowiednio wcześnie, np. kształcąc się w dziedzinie, którą rynek pracy uznaje za perspektywiczną. – Specjaliści IT czy inżynierowie rozpoczynając karierę zawodową, mają 70 proc. szans, aby znaleźć się w grupie pożądanych pracowników i osiągać zarobki rzędu 8-10 tys. zł miesięcznie brutto, nawet już po dwóch latach. W przypadku specjalistów ds. sprzedaży czy prawników prawdopodobieństwo to wynosi 30 proc. – twierdzi Aleksandra Kujawa, menedżer Antal IT Services, firmy przygotowującej raporty o wynagrodzeniach. Virale i internetowe czary Sposobów na to, by stać się bogatym, jest tyle, ilu aspirujących do klubu krezusów. Tradycyjnie przyjęło się myśleć o zarabianiu w kategoriach: „albo pójdę na swoje, albo zainwestuję, albo znajdę dobrą posadę i awansuję”. Rewolucja technologiczna i nowoczesne środki masowego przekazu spowodowały, że ten klasyczny podział traci pierwotne znaczenie. Coraz więcej fortun wyrasta na bazie niecodziennych pomysłów, które zamieniają się w złoto dzięki niekonwencjonalnym działaniom swoich autorów i wszechpotężnemu internetowi. Pomysły te trudno klasyfikować, wątpliwe wydaje się nawet wrzucenie ich do szufladki z napisem „e-biznes”. Choć bez globalnej sieci żaden by nie zaistniał. W 2005 roku pewien angielski student zamieścił w internecie stronę, na której widniała tablica składająca się z miliona pikseli, podzielonych na kwadraciki wielkości 10 na 10 pikseli. Alex Tew, bo o którym mowa, rozesłał e-maile do największych firm, proponując im zakup reklamy w postaci obrazka na stronie. Cena: dolar za piksel. Wspomniał przy tym, że zobowiązuje się do utrzymania strony w sieci „po wsze czasy” i że cała akcja ma na celu przyniesie pomysłodawcy miliona dolarów. Udało się. Tew zarobił okrągłą sumkę i doczekał się wielu naśladowców. Żaden z nich nie powtórzył jego sukcesu. Ta historia pokazuje, jak internet potrafi nagrodzić oryginalne pomysły, pozostawiając jednocześnie z pustymi rękami wszelkich naśladowców. Niestety, nie ma uniwersalnego sposobu na to, by za pośrednictwem sieci zarabiać wielkie pieniądze. Tabatha Bundesen, była już kelnerka z Arizony, do dziś nie może uwierzyć, jak bardzo jej życie zmienił moment, w którym postanowiła „wrzucić” na portal społecznościowy zdjęcie swojego kota. Ponure spojrzenie futrzaka, którego dziś świat zna jako „Grumpy Cat”, stało się etykietką globalnej machiny marketingowej. Kot stał się tak popularny, że właścicielka nie mogła się opędzić od telefonów z pytaniami, ile chce za prawa do wizerunku pupila. Tardar Sauce (tak brzmi jego prawdziwe imię) zarobił w dwa lata 100 mln dolarów. Więcej niż np. gwiazda futbolu Cristiano Ronaldo. Jeśli w internecie są jakieś zasady zarabiania, to z pewnością jedną z nich jest konieczność zadbania o oryginalny przekaz. Trzeba mieć to „coś”, co wyróżni nas z tłumu i sprawi, że inni będą chcieli nas promować. Tak było z viralami kręconymi przez Sylwestra Wardęgę, którego pies-pająk okazał się najpopularniejszym wideo na YouTubie w 2014 roku i przyniósł właścicielowi ok. 400 tys. zł. Ale zarobki Wardęgi to pikuś przy pieniądzach, jakie zgarniają najwięksi „youtuberzy”. Tacy jak Perez Hilton, który zawodowo nabija się z celebrytów, czy Brad Colburn, któremu płacą za kręcenie poradników o tym, jak przechodzić gry wideo. Przykłady można mnożyć. Czy są inspirujące? W pewnym sensie tak, choć oczywiście unikalnych sukcesów nie da się skopiować. Bez wątpienia jednak dają nadzieję na to, że i nam kiedyś się uda. Możliwości są nieograniczone. Grzegorz Morawski Wygodna postawa. "Nie jesteśmy od wychowywania". Ale ten tekst ma ogromny walor wychowawczy i promocyjny. Promuje wzorce, pokazuje młodym kobietom, jak dojść do dużych pieniędzy, żadnych wątpliwości ani cieni. Czyli - bal u ambasadora. Wielkie zakłamanie, brak odpowiedzialności. 16 Jan 2023 11:42:04 W dzisiejszym artykule sprawdzimy i przedstawimy propozycje gdzie i w co inwestować pieniądze – 100 zł, 1000 zł, 10 000 zł, 100 000 zł i więcej. W dobie zwiększającej się inflacji, niskich lokat – wiele osób szuka możliwości zainwestowania pieniędzy. Większość osób szuka możliwości odpowiedniego inwestowania pieniędzy, aby zaczęły pracować same na siebie i przynosiły regularne zwroty z inwestycji. Tekst nie jest poradą finansową, jest to subiektywna opinia. Możesz zacząć inwestowanie od mniejszych kwot, dzięki którym zbierzesz większy kapitał, a także zdobędziesz większe doświadczenie. Aby Ci to ułatwić, sprawdziliśmy, w co i gdzie warto inwestować poszczególne kwoty. Sprawdź, gdzie możesz zarobić i wykorzystaj to. Gdzie inwestować kwoty od 100 złW co zainwestować małe kwoty aby je pomnożyć? Kwota 100 zł jest stosunkowo mała, szczególnie jeśli chodzi o inwestowanie. Jeśli jednak ktoś naprawdę, chce, zawsze znajdzie sposób, aby ją zainwestować i powiększyć. Oto nasze propozycje: Tanio kupić drogo sprzedać – ta żelazna zasada biznesu sprawdza się przy każdej kwocie. Z każdą kolejną transakcją zdobywasz większy kapitałZainwestuj swój czas w reklamę online, załóż swojego na Youtube – z 100 zł da się założyć kanał na Youtube i zacząć go promować i zarabiać dzięki temu o inwestowaniu w pożyczki społecznościowe? Sprawdź więcej informacji na platformie Mintos
